Foto's gemaakt door Rosa Peters op haar mobiel

The fence and the man that did not open the door.



Door een vriendschap tussen ouders kennen wij elkaar al sinds onze geboorte.

Het uitgangspunt van dit project zijn 2 foto’s die ruim 20 jaar geleden genomen zijn.
De twee foto’s zijn op een verschillende locatie genomen. We kwamen erachter dat de foto’s op dezelfde dag genomen zijn. Hierdoor kregen de foto’s een constructieve laag bovenop de bestaande laag van herinnering, hierdoor zijn de foto’s gelinkt aan elkaar.
De eerste foto is een weergave van ons voor het hek op een kinderboerderij in Ommoord. De tweede foto is gemaakt in de Pieter de Raadtstraat in een appartement waar we beiden afzonderlijk van elkaar gewoond hebben.

Recent hebben de foto opnieuw gemaakt om grip op tijd krijgen en grip op het reproduceren van tijd en ruimte. De plek blijft geografisch gezien hetzelfde maar de beleving van dezelfde plek verandert naarmate wij beide ouder zijn. Deze beleving is verbonden aan de stadstructuur van Rotterdam waar wij beide zijn opgegroeid en we beide nog steeds wonen.

Beide hebben wij een omschrijving in ons hoofd aan de herinnering aan deze specifieke plek. We willen een onderzoek doen naar het gegeven van een herinnering.
Wat is de waarde en de werkelijkheid van de herinnering aan deze twee plekken?
Wij hebben beide een perceptie van dezelfde herinnering aan het specifieke moment dat op de foto is vastgelegd. In dit project onderzoeken we deze perceptie.
Hoe verhouden deze herinneringen zich met onze werkelijkheid ?
En in hoeverre is deze herinnering locatieafhankelijk?

Dit uitgangspunt geeft ons een breed kader om in te werken;

De twee locaties van de foto’s bevinden zich ten noorden van de Maas. We bekijken de Maas als spiegel. De twee locaties in noord Rotterdam krijgen twee nieuw aangewezen plekken in zuid Rotterdam. Het Spiegelen van de twee geografische plekken van de foto’s komt voor uit een fascinatie tussen noord en zuid en om de nietigheid van locatie aan te duiden. In hoeverre is het waarderen van een plek een illusie.
We willen een reconstructie maken van onze jeugd herinneringen die samenhangen aan het fysiek gemaakte beeld van dat moment en dit plaatsen met alle verkleuringen van dien aan de huidige situatie.
Het samenvloeien van herinnering van stad met herinnering van jeugd. Zoals de stad ten noorden ontstond en uitbreidde naar het zuiden zo zal ook ons onderzoek zich beginnen in het noorden en uitbreidden naar het zuiden.
Het eerste aanschouwen van de nieuwe onbekende plek op zuid gaan we vastleggen door de fietstocht te filmen.

1200 ontstaan Rotterdam
1525 Rotterdam bestaat uit 1200 huizen
1622 Rotterdam telt 20.000 inwoners
1652 stadsdriehoek
1825 Rotterdam telt meer dan 50.000 inwoners op 140 hectare, uitbreiden buiten de stadsdriehoek
1888 eerste uitbreidingen aan de zuidkant van de Nieuwe Maas


Rosa & Saro

the love letters that she wrote back to me

ongoing project with Yen Yi Lee

                                    Everyone is an accumulative entity, we define ourselves as an

individual, and however, we related to other people by sharing common

experiences, incidents in which the state of mind at the very moment.

Experience is being produced through creation, narration, and

reflection, through each story telling process, we reinforces meaning

by adding new discovery to it.  Memory is alive in this sense, which

is not just something happened in the past, but a state of mind which

is travelling alongside of our body.

This proposed project evolves from my own search for identity and

dealing with mixed ethnical backgrounds. Yen Yi and I started

collaborating in 2011 when we met eachother in Edinburgh. We

spontaneously started photographing each other in my small studio

space under my desk.

Dreams are called dreams because it will never come true.  The photo

shooting process happened under the table, it was naughty, escapist

and nostalgic. Teenagers dress up as an adult because they can’t be,

Ancient emperors look for means to achieve immortality. Lipstick is a

symbol of adulthood, an adventure for teens, an evidence of boundary

crossing, and ascertains of femininity, which symbolize our playful

emotion represent our in-between state, the growing nostalgia of the

past, childhood memory and the fear of adulthood.

This gave a sort of intimate space for us to work in and we decided

to experiment with make up. By photographing each other in such a

small claustrophobic space a sort of childish teenager emotion was created

while we posed in front of the camera. We both are interested in the idea

of  being a grown up and having desires to stay young and girlish without responsibilities.

In our daily conversations we talked about our past and different

love stories with different men. I decided to write Yen Yi about the

different love affairs I had in the past. Each letter contains an

intimate moment. Parts of these letters Yen Yi will translate in

Chinese in this way I receive my own love letter back in an unreadable

way for me.  I think this resembles the way that I deal with those

intimate situations; I would like to talk about them again and again.

But I never completely understand myself when I think about love and

how I deal with relations. To receive my own love letters in a

language that I can’t read reflects this emotional state.

By posting each other our love letters, we rewrite about and through

reading and writing, receiving and sending thus to create a reciprocal

dialogue. Sending back Sarojini’s love letter in my mother tongue

create a paradox for me and her, through the process of rewriting, I

become familiar with her story and trying to engage with her feeling

with a totally different time space, this could be an experiment for

me as a time travel, to experiment the time and space as another

individual.  Through my translation, all the bodily memory of Sarojini

will be defamiliar by my language which she can’t not decode, nor can

discern the possible misconstrued meaning.  Words and language become

unreliable, emotion being distorted.