Lieve Sarojini,

Heb inmiddels nagedacht over de foto's en de documenten. Ik kom niet op een goed idee of een context waarbinnen die twee een coherent geheel kunnen vormen. Nu ben ik de laatste paar weken wel heel erg moe en zit mijn hoofd nogal vol. Ben echt ernstig toe aan een korte vakantie.
Wat ik je wel kan melden is het feit dat mijn vader, George Samuel Lewis, gedurende zijn diensttijd in het Britse leger ook een periode in Israel, wat toen nog niet bestond en werd aangeduid onder de naam Palestine, gestationeerd is geweest. Hij heeft mij daar ooit eens iets over verteld.
Hij zat in een schots regiment en was waarschijnlijk de enige 'bruine'. Het moet vlak na het beëindigen van de tweede wereldoorlog zijn geweest. Hij moest zich onder de bevolking mengen en verhalen rapporteren wat onder de bevolking gezegd werd. Een soort spionagewerk.
Nu je in Israel bent is het misschien geen verspilde tijd wanneer je jezelf daar een klein beetje in verdiept. De Britten zaten in Palestina onder een verdrag "The Palestine Mandate" geheten of iets in die trant. Ik heb ergens thuis nog een soort oorkonde van mijn vader. Daar staat de naam van zijn regiment op en ook zijn registratienummer. In het verleden heb ik contact opgenomen met de Britse ambassade in Den Haag met de vraag of ik verdere informatie over of inzicht kon krijgen in zijn dossier. Dit met het doel meer te weten te komen wat er precies met hem gebeurt is tijdens zijn dienst.
Via via had ik namelijk wel vernomen dat hij tijdens een veldslag in Noord Afrika shell-shock heeft opgelopen. Dat hij toen een tijdje naar huis in Shillong is gestuurd en dat hij zich vrij snel weer moest melden bij zijn regiment. Hij hoefde daarna niet meer onder de wapens, maar kreeg administratieve klusjes en waarschijnlijk dan dat spionage achtig werk in Palestina. Vervolgens is zijn regiment naar Java gestuurd en kreeg hij ook daar weer een administratief baantje. Het zou ook erg goed zijn dat wanneer je weer terug in Nederland bent je Oma eens wat meer laat vertellen over hem en hoe ze elkaar ontmoet hebben.
Wat ik je vertel is min of meer een reconstructie die ik maak op basis van verhalen die ik gehoord heb. Nadat ik terug was van mijn acht jaren India heb ik mijn vader maar twee keer ontmoet. Omdat ik Shillong vrij goed kende en ik daar ook mensen had ontmoet die hem gekend hebben stelde ik hem daar vragen over. Zoiets van: "Je moet de groeten hebben van die en die". Dan keek hij me aan met een blik van absolute twijffel en een soort radeloosheid. Hij kon ook totaal niets vertellen over Shillong of mensen die hij toen gekend moet hebben. Ik vond dat toen nogal vreemd. Te meer omdat hij bij verder navragen steeds ongedurig werd en te kennen gaf dat hij daar liever niet over wilde praten.
Omdat ik toen al had gehoord dat hij tijdens de oorlog Shellshock had opgelopen heb ik toen de conclusie getrokken dat hij als gevolg daarvan zijn geheugen grotendeels moet zijn kwijtgeraakt. Dit is een wat geromantiseerde visie, maar ik probeerde mijn leven en de band, of liever gezegd het gebrek aan een band, met hem een soort van inhoud te geven, te verklaren of betekenis te geven; mijn vader heb ik nauwelijks gekend, over het verleden kan hij mij niets vertellen als gevolg van geheugenverlies en zonder dat ik me daarvan bewust was heb ik acht jaar in India geleefd om te ontdekken wie hij mogelijkerwijs geweest is. Dichter bij hem te komen door in het land waar hij vandaan kwam te leven.
Ik zal wel een keer alles wat ik van hem weet en wat ik me van hem herinner opschrijven.
Maar goed nu is er dus de Palestina connectie. Wellicht is dat een kruispunt vanwaaruit je jouw gegraaf in het familieverleden kunt benaderen.

Zodra ik een heldere ingeving krijg over je werk en het archief zal ik je wel contacten. Dit is het voor nu. Vertel wat over je leven daar. De sfeer, de mensen, het land.

Veel liefs, Pa